Wat een avontuur, die Objectroute! Ik wist er niets vanaf toen we gingen fietsen, had het ook niet uitgezocht op internet, wilde me laten verrassen. Ik dacht eerlijk gezegd dat het een soort toeristische tocht langs ‘objecten’ in de zin van Wollukse bezienswaardigheden en/of kunstwerken zou zijn. Misschien wel geschikt voor een speurtocht voor kinderfeestjes ofzo... Maar tot mijn verbazing is het een saaie bewegwijzeringsroute. Die begin deze eeuw 165.000 gulden heeft gekost. Toen bedacht de gemeente dat er een aanvulling nodig was op de al bestaande ANWB-borden. Er mochten geen commerciële ‘objecten’ in worden opgenomen. Ergens bedacht iemand een soort ringweg van bestaande doorgaande wegen die min of meer langs de randen van de stad lopen en noemde dat de ‘objectroute’. Langs die route hangen aan lantaarnpalen blauwe bordjes die verwijzen naar sportcomplexen, De Overlaat, Eikendonk, het Schoenenmuseum en meer van dat soort ‘objecten’. Dat had zondermeer nut. Zeker in een tijd dat we nog geen navigatiesystemen in onze auto’s hadden, was een bordje handig. Maar je kunt als bedenker ook te veel bedenken. Want het woord ‘objectroute’ zegt mensen natuurlijk helemaal niks als ze dat op een bordje met een pijltje erbij zien staan. Misschien zijn er een of twee Waalwijkers die zo uit hun hoofd weten wat het is, maar zeker mensen van buiten staan plots voor een raadsel. Ik vond de start van onze fietstocht dan ook een anti-climax, en het was nog koud ook. Maar het werd erg vermakelijk. Niet alleen omdat hoe langer we doorreden, hoe absurder het hele project me voorkwam.
Volkomen achterhaald idee uit de vorige eeuw. Het traject tot aan de realisatie van dit project zal ook wel een paar jaar in beslag genomen hebben. Het is algemeen bekend dat de slagvaardigheid van een ambtenarenapparaat, zelfs in deze snelle tijd, het tempo van een boom heeft. Dan reden wij hem een stuk rapper, in een uur.
Zo’n bedenker is natuurlijk een frisse jonge ambtenaar die zijn baan nog als een uitdaging beleeft. In het weekend neemt hij zo nu en dan een periodiek van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat mee. En daar in Den Haag zitten ook allemaal van die bedenkers van ambtelijke notities. En zo stapt deze nog montere jongeheer op een maandagochtend het Gemeentehuis binnen, spreekt zijn chef aan en laat hem zijn uitgewerkte plan zien. Die ziet er wel iets in, “want we moeten wel aan de gang blijven”. Geld was er toen nog genoeg et voila, een objectroute is geboren.
Mijn eerste gedachte, en ik ben al geruime tijd op de hoogte van dit ding, ging uit naar een route met bezienswaardigheden in een min of meer kunstzinnige sfeer, monumenten en andere bijzondere zaken. Totdat jaren geleden een satirisch tv-programma er de aandacht op vestigde. Ik hoop dat onze ambtenaar toentertijd toevallig ergens anders naar zat te kijken. En geen werk mee naar huis had genomen.
Tijdens onze fietstocht raakten we het spoor letterlijk een paar keer bijster. Het viel niet mee de route te volgen door de bordjes te spotten. En dan waren wij nog op de fiets! Moet je nagaan wat er gebeurt als je als Zwollenaar, niet bekend met het Waalwijkse wegenstelsel, in je auto de objectroute moet volgen, vooropgesteld dat je al weet wat dat is! Een volstrekt hopeloze operatie. We kwamen zelfs op een punt waar een bordje dat de route aan moest geven afgebroken was. Misschien al jaren!
Maar het was wel een aardige fietstocht, dat dan weer wel. Er is misschien zelfs wel een speurtocht voor kinderfeestjes van te maken. Zoek de bordjes! Met aan het eind een glas cola en een zakje chips. Alhoewel, op sommige punten is de route niet zo geschikt voor fietsers, want de route is erg autogericht.
Eigenlijk hebben ze de objectroute een foute naam gegeven. Omdat geen normaal mens er iets aan heeft, stel ik voor de route voortaan Halvezolenpad II te noemen.
Daar doe je het Halvezolenpad zwaar mee te kort. Volgens mij heeft dit prachtige fietspad niet eens een bordje nodig om er naar toe te verwijzen. Het staat of ligt genoeg op zich zelf.
Nee, dan de objectroute. We namen de Taxandriaweg in westelijke richting. Via de Dijkstraat naar de Burg. Verwielstraat en daar aan het eind raakten we het spoor bijster. Inderdaad hing daar een afgebroken bordje.
Nu ben ik zo vrij geweest om de route nog eens te rijden, met de auto, in tegenovergestelde richting. En zo kwam ik er achter dat we aan het eind van de Verwielstraat links af hadden gemoeten om vervolgens de Bachlaan te nemen, dan links de Mozartlaan, Blijde Incomstelaan, Groenewoudlaan, Akkerlaan, Merwedelaan, Teisterbantlaan, de Grotestraat in om weer op de Taxandriaweg uit te komen. Een soort rondweg dus.
En wat kwamen we tegen op de bordjes? Samarja, Baanbrekers, Schoenenmuseum, Rembrandt, zwembad Olympia, de sportparken, de Schoenhoorn en volgens mij vergeet ik nog wat. Mager, niet waar? Maar wat die Rembrandt daar tussen doet? Ik vermoed dat die ambtenaar waar ik het over had, woonachtig is in het Rembrandtpark en dat ie dat bordje daar op heeft laten hangen speciaal voor zijn moeder die ergens anders vandaan komt en niet erg handig is met de weg zoeken. “Ja, ma, bij Piet Klerkx Waalwijk binnenrijden, de bordjes van de objectroute volgen tot het bordje Rembrandt”. Ik zou het anders ook niet weten Joep. Of heb jij een andere verklaring?
Ja, ik heb bij nader inzien nog een andere verklaring: deze ambtenaar had meteen al in de gaten dat de objectroute eigenlijk één grote grap is! En dan kan er nog wel eentje bij...
Nuenen en Zundert hebben Van Gogh, wij hebben Rembrandt. Zoiets. Nog later dan de Late Rembrandt in het Rijksmuseum.
Het feit dat wij niet wisten van het bestaan van dat hilarische Rembrandtbordje zegt genoeg: niemand weet dat, net zoals niemand weet wat die objectroute voorstelt. Het heeft allemaal een erg hoog Koefnoen- en Draadstaalgehalte.
Eén ding mogen we niet vergeten: aan het begin van deze eeuw zwom Nederland nog in het geld. Ook bij de gemeenten klotste de poen – toen nog guldens – tegen de plinten omhoog. Wat Pim Fortuyn de puinhopen van Paars noemde had in ieder geval niks met de financiële situatie van ons land te maken, zo veel is zeker. Dus mocht er uitgegeven worden! Zelfs aan de Objectroute. Terwijl er nu moeilijke keukentafelgesprekken moeten plaatsvinden als een behoeftige bejaarde hulp nodig heeft. Er is in vijftien jaar veel veranderd, Hans! In de tijd van de komst van de Objectroute ging het ook nog goed met ons aller RKC! Het begin van deze eeuw was natuurlijk een Belle Epoque, in meerdere opzichten, ook in ons Wolluk. En daar horen ook uitwassen bij als deze route... Want wie het goed heeft, hoeft niet zo nauw te kijken. Laten we dat nu ook maar proberen: niet te hard oordelen over de bedenkers van de route. Dat waren kinderen van hun tijd.
En wij zijn kinderen van onze tijd, toch? Dat waren we toen en dat zijn we nu nog. Mijn idee is om er een alternatieve route van te maken. We zijn het er over eens dat de objectroute in zijn huidige vorm niet meer van deze tijd is. Iedereen weet met één druk op een knop waar hij moet zijn en hoe hij moet rijden. Maar omdat dat ding er nou eenmaal staat, en een hoop geld gekost heeft, zou het leuk zijn er iets anders van te maken. Dan hoeven er slechts nieuwe stickers gedrukt te worden met nieuwe aanwijzingen. Rembrandt laten we staan, verzinnen we nog iets voor.
We zouden beeldende kunstenaars kunnen vragen om ruimtelijke objecten te verzinnen en/of te plaatsen. Bijzondere gebouwen kunnen een rol spelen. Gedichten langs de route. Grote objecten, kleine objecten, ronde, schele, UF-objecten. Je kunt het zo gek niet bedenken. Kortom, een alternatieve toeristische route, kopje koffie met een Wollukse slof ergens onderweg. In anderhalf uur fiets je zo door Waalwijk, hebt een geweldige ervaring en steek je ook nog iets op van wat je meekrijgt.
Laten wij, als kinderen van onze tijd, iets meegeven aan de stad die ons dierbaar is. Het kost geen drol en het is ludiek scoren. Dat kunnen we wel gebruiken in deze tijd.
Gewéldig idee! Al zie ik – natuurlijk, daar sta ik bekend om – wel wat praktische bezwaren. Het kost natuurlijk wel wat. Maar dat is nog wel op te lossen, desnoods via crowdfunding met wat medewerking van de gemeente. En het plaatsen van kunstwerken langs de route, oei, daar zie ik vooral heel veel ambtelijke molens erg langzaam malen. Verwijzingen naar bestaande ‘objecten’ is wat makkelijker: beelden en monumenten te over, al weten mensen dat wellicht niet. Jouw idee kan Wolluk een groter cultureel bewustzijn geven. Want ook op dat gebied hebben we veel meer in huis dan de aanhangers van het servet-denken vermoeden.
We moeten er dan wel een dag ofzo aan koppelen, met mensen ter plekke die uitleg geven over de werken en de route. En her en der een muzikant. Of, mooier nog: allerlei gezelschappen die in bermen en parken optreden, van dansgroep tot koor. Met een soort koek-en-zopie tentjes voor de inwendige mensch... En dat op een mooie voorjaarsdag, meteen fietsroute. Een legertje vrijwilligers en ‘s avonds een pilske voor iedereen om te bedanken.
Goh, ik zie het ineens weer helemaal zitten, die objectroute...
Fijn dat je het weer helemaal ziet zitten. Maar dan is er nog wel veel te doen. Positief! Kritisch stil staan en dan de boel positief benaderen. Zoeken naar mogelijkheden en oplossingen. Creatief denken en dat hoeft niet altijd te ver ‘buiten de doos’. Aan de andere kant is het natuurlijk altijd mooi om plannen te maken. Vaak nog mooier dan ze uit te voeren. Een beetje luchtdromen is lang niet erg.
Ik denk dat we dat wat meer zouden moeten doen in Waalwijk. We gaan niet meer zeggen: “doe maar gewóón, dan doe de al gek genoeg”, maar we gaan er van maken: “Dóe mar gewoon, dóe mar gek!”
Kijken wat er van komt. Niet geschoten is altijd mis.
We hebben denkers en doeners nodig. Ik voel me meer thuis bij de eerste groep en volgens mij lopen er meer dan genoeg doeners rond in Waalwijk. Ik heb wel eens horen zeggen door iemand die van buiten Waalwijk kwam: “Als je ergens een schuurdeur open doet zit er 9 van de 10 keer iemand te werken.” Dat is dan toch de mentaliteit hier. Daar mogen we ook wel trots op zijn. Laat het denken dan maar aan ons over.
