Ik heb niks met Bowie. Tenminste, dat dacht ik. Te theatraal, over the top, en dat door zijn fans juist geprezen kameleongedrag – iedere paar jaar een ander imago – vond ik alleen maar irritant. Geef mij maar een eeuwige working class hero als Springsteen, lekker duidelijk en bovenal écht. Of een enigma als Dylan, die juist zijn best doet van ieder imago af te komen. Dylan is de anti-Bowie.

Maar ik heb het niet goed begrepen al die jaren. Bowie was telkens een spiegel van zijn tijd, zowel schilder als doek. Ik geloof niet dat hij een trendsetter was. Hij was iemand die de trends haarscherp zag, ze uitvergrootte en via de spiegel van zijn muziek en videoclips op ons projecteerde. In het begin schiep hij Ziggy Stardust uit de genen van Andy Warhol, Lou Reed en Iggy Pop. En later, ach, wat doet het er toe? Ik luister nu ik dit schrijf naar Black Star. Het wonderlijke kunstwerk annex testament. Het cadeau dat Bowie de wereld nalaat. Hij is iemand anders geworden nu hij dood is, zingt hij. De dood als kunstwerk. Zijn laatste geniale zet.

Ik ben misschien ook wel een beetje iemand anders geworden. Zijn dood heeft in mij bewondering gewekt voor de man die ik eigenlijk nooit echt heb willen zien. Ook al was ik geen fan, natuurlijk heb ook ik gedanst op Let’s Dance, zag ik Rebel Rebel bij Toppop en besloot ik dat ik een rocker was, is Ziggy Stardust een icoon en Major Tom de allerbekendste astronaut.

En, terugzoekend in mijn eigen archieven, was ik zelf ook een keer David Bowie. Bowie absorbeerde de wereld, ik absorbeerde een stukje Bowie, of ik nou wilde of niet. Ik was me er niet van bewust indertijd, maar nu ik de oude zwart-wit foto zie, is het onmiskenbaar.

Hij is genomen ergens eind jaren tachtig, in café Het Vervolg. Tijdens een avond waar Lou Reed en zijn muziek centraal stonden. Mijn vriend Leo de Vlieger had speciaal voor die avond een band samengesteld, The Average Guys, en speelde louter Reed-repertoire. We deden samen een duet, Pale Blue Eyes van The Velvet Underground. Lou Reeds bandje dat Andy Warhol onder zijn paraplu in de sixties tot een van de invloedrijkste bands ooit liet uitgroeien. Bowie stond erbij, keek ernaar en deed er zijn voordeel mee. Ziggy Stardust had een van Warhols sterren kunnen zijn maar Bowie koos zijn eigen weg en schiep zichzelf. Wel bleef hij zijn leven lang bevriend met Lou Reed. Bowie produceerde Lou Reeds plaat Transformer, met klassiekers als Perfect Day en Walk On The Wild Side. Nu zijn ze beide Black Stars.

En ik stond daar die avond in Het Vervolg in zo’n Bowie-in-de-Let’s-Dance-periode-pak van Hij. Ik geef toe, alleen dat pak heeft wellicht Bowies uitstraling, ik zelf bepaald niet… Maar heel even, een paar minuten slechts, was ik mijn versie van zijn spiegelbeeld, zonder dat ik het in de gaten had. Ik was een ster, al duurde mijn fame nog niet eens fifteen minutes…