De speeltuin bij het Hoefsven ligt er in de winter wat triest en verlaten bij. Maar op de eerste lentedag zal het er weer bruisen van het leven. De kinderen in de rekken, op de glijbaan en op de wip. Vaders en moeders op de bankjes en in het gras. Sommigen met een blik van ‘ik zou wel van die glijbaan af willen maar dat kan niet meer’. Voor sommige dingen kun je echt te oud zijn… Toch?

Wat is toch de attractie van zo’n speeltuin op het volwassen brein? Verlangen naar de onschuld van de kindertijd? Volgens mij gaat het een stap verder: voor volwassenen lijkt er immers geen speeltuin meer, geen plaats waar de echte wereld zijn schaduw niet kan werpen. Waar je, afgesloten van tijd in je eigen ruimte kan zijn wie je bent. Waar alles mag en niets hoeft. Waar je bekaf mag raken zonder te hoeven presteren.

Een speeltuin is een plek waar kinderen oefenen, lichamelijk én geestelijk. Oefenen zonder meteen beoordeeld te worden. Waar fantasie onbegrensd mag stromen. Op de glijbaan of op de schommel denk je dat je bijna kunt vliegen en in die bekende ‘raket’ in het hoekje hebben we ons allemaal wel eens een beetje astronaut gewaand.

En dan, de kindertijd voorbij, komt de echte wereld langzaam binnen. Ook die is af en toe een glijbaan, met schommelende bewegingen en gemoedstoestanden waardoor je voor je het weet op de wip kunt komen te zitten. En op de familieschommel is het soms wel en soms niet goed toeven. Soms ga je als een raket, soms verzand je…

Maar er is wel degelijk nog een plaats waar je als volwassene mag spelen: de kunst. Buiten de kaders van de harde wereld, weg van plaats en tijd, met alleen je eigen ziel en zaligheid als speelkameraad. Je mag er de wereld op zijn kop zetten. Er tegenaan schoppen of hem aaien en toefluisteren. Er van weg vliegen of er diep in graven. Kunst is een spelvorm. Waar niet de productieve maar de creatieve mens oefent en kunst baart. En of je nu bij de broma’s schildert of moeilijke gedichten maakt, je oefent je in wat jij zelf bepaalt. En wie geen kunst maakt maar luistert, kijkt en leest, is als zo’n ouder op een bankje langs de kant. Je geniet van je kinderen en denkt: dat zou ik ook wel willen.