Zouden Sprang-Capelle en Waspik als er een referendum zou komen ook uit de unie met Wolluk stappen? Zomaar een gedachte in de nasleep van de Brexit. Zouden er ook mensen te porren zijn voor de Sprexit of een Wexit? Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik denk van niet. Het is maar een gedachtenexperiment: hoe zou het zijn als de Wollukse Unie ook nog eens met Kaatsheuvel en Loon op Zand zou worden uitgebreid, zonder dat de bevolking daar iets over te zeggen krijgt?

Natuurlijk, over de efficiencyvoordelen van gemeentelijke schaalvergroting zijn we snel klaar. Die zijn onomstreden. Dat de mini-gemeenten van twintig jaar terug in het huidige staatsbestel niet meer zouden kunnen functioneren, lijkt mij ook een juiste veronderstelling. Maar er zijn grenzen, letterlijk en figuurlijk. Als er iets is wat de recente ontwikkelingen op lokaal én Europees niveau ons leren, is het dat.

Gisteren kreeg ik visite van een vriend die ik al een hele poos niet meer had gesproken. Hij woont sinds een tijdje in een ander Brabants stadje, iets kleiner dan Waalwijk. We hadden het tussen de koffie en de boterhammen door over de verschillen. En als vanzelf kwam het aloude onderwerp ‘in Wolluk is nooit iets te doen’ op tafel.

Hij kent Wolluk door en door, woonde er lang en hoorde ook – net als ik ooit – bij het legertje klagers over de beperkte mogelijkheden van ons stadje, dat in onze ogen veel te slaperig was en bovendien bevolkt zou worden door een slag mensen dat weliswaar graag klaagt maar zelden tot enige actie of enig enthousiasme te bewegen is. Nu ben ik zelf al enige tijd teruggekomen op mijn vastgeroeste mening. Ik weet nu: er gebeurt hier genoeg! En het gesprek met mijn geëmigreerde vriend leverde het bewijs: Wolluk is zo gek nog niet.